Het is zover: we gaan naar huis!
Visa in de pocket, vlucht omgeboekt en dus weg straks!
Voor de liefhebbers: we vliegen vanavond (maandag) om 23.55u. en landen op Schiphol om 10.20u. dinsdagochtend.

Iedereen die naar Schiphol wil komen is welkom!

WE GAAN NAAR HUIS!!!

De laatste dagen in Nigeria zijn aangebroken... Vanmiddag gaf de 'Trek & trees' van DHL de prettige status aan van '15. Zending gearriveerd op DHL-vestiging ABUJA - NIGERIA'! Dus de paspoorten zijn in Abuja; nu alleen nog van de DHL-locatie naar de amassade alwaar wij ze met veel liefde op gaan halen!
Dus met een beetje geluk (en dat hebben we eigenlijk wel een beetje verdiend) lukt het ons om de vlucht van morgen (maandag) 23.55u. te pakken naar Parijs en dan van Parijs naar Schiphol te vliegen om daar dinsdagochtend om 08.35u. aan te komen!
En geluk hebben we wel nodig want alle vluchten beginnen behoorlijk vol te raken omdat veel Nigerianen (met geld) met het oog op de feestdagen (familie in) het buitenland op zoeken. Dus direct na de ambassade naar de KLM-desk in het Sheraton hotel!

Als back-up hebben we gelukkig nog altijd onze 'originele' vlucht die al geboekt is bij de heenreis en die toevalligerwijs dinsdag vertrekt en waar we dus gegarandeerd plaatsen op hebben.

Nog even over 'Trek & trees'. Zoals je ziet zijn we al bij status nummer '15' aangekomen... Oftwel 14 verwarrende 'tussen-statussen' voordat het pakket (bijna) is waar het moet zijn. Dus een heel mooi systeem maar ook verwarrend en verslavend!
Verwarrend: 'Waarom is het pakket in Godsnaam in het sorteercentrum in Lagos terechtgekomen?'
Verslavend: 'Druk jij nog even op 'vernieuwen' voordat we boodschappen gaan doen; misschien is de status bijgewerkt!?'

:-)

Morgen misschien de laatste blog-post...

We zijn er inmiddels achter dat men ons hier zo leuk vindt dat we gewoon nog wat langer blijven! :-)

Oftewel, het gaat niet zo lekker met de MVV (visa) aanvragen voor de kinderen. Alles is wel keurig naar Accra, Ghana gegaan maar daar ligt het nu stil omdat de IND (je weet wel, die Nederlandse dienst) toestemming moet geven.

Na drie dagen (zelf) bellen zijn we hier achtergekomen. Maar het vreemde is: de IND heeft al toestemming gegeven op 7 november... Dus waar wachten we met z'n allen op?
Contact hierover met de ambassade hier in Abuja loopt niet helemaal lekker (want je kunt pas van contact spreken als er ook een reactie plaats vindt).

De IND heeft in ieder geval naar ons bevestigd dat er toestemming is, Kind & Toekomst heeft supersnel gereageerd en de IND gevraagd om nogmaals de toestemming naar Accra en Abuja te sturen dus nu kan het toch niet meer fout gaan!

Wij wachten af en gaan morgen maar weer eens rondje bellen! Ach, bellen kost hier bijna niets en er is toch niet veel meer te doen in Abuja! :-)

En cynisch word je hier helemaal niet van... :-p

We merken dat nog niet alle die-hard Nigeria-gangers weten dat het proces om een visum voor de kinderen te krijgen veranderd is dus dat we nog niet heeeel snel thuis zijn!

De aanvraag en de papieren worden nog wel in Abuja aangenomen maar daarna wordt het pakket naar Accra in Ghana gestuurd, daar worden de visa in de paspoorten van de kinderen geplakt en die worden weer naar Abuja gestuurd. Er worden dus geen visa meer verstrekt in Abuja maar je moet wel persoonlijk de papieren komen brengen.
Het hele proces duurt ongeveer een week. Wij wisten er gelukkig van dus het was geen onaangename verrassing!

Wij zijn ook meteen het laatste gezin waar dit voor geldt: er wordt een kantoor in Lagos geopend (half december) waar de papieren ingeleverd kunnen worden dus een trip naar Abuja (het Almere van Nigeria) is dan niet meer nodig.
Onze Osogbo-buren gaan dit proces als eerste testen!

Vandaag is het gelukt om alle documenten kopiëren, pasfoto's te maken van de tweeling (op straat met een wit laken als achtergrond), papieren in te leveren, formulieren in te vullen voor 12.00u zodat alles vandaag nog opgestuurd is richting Ghana!

Morgen relaxen na twee hectische dagen (flinke vertraging op de vlucht van Lagos naar Abuja gisteren en haasten vandaag om alles op tijd in te leveren) hier in Abuja; lekker zwemmen met de tweeling in het zwembad bij het Grand Ibro Hotel (Annex) waar we verblijven!

Afgelopen donderdag zijn we weer richting Lagos vertrokken met een goed gevoel omdat het weer een nieuwe etappe is in onze reis maar ook met pijn in ons hart omdat we Raymond, Inge, Raphael, John en Omola hebben moeten 'achterlaten'...
Maar dat komt wel weer goed omdat er diverse bruiloften en andere verbintenissen (contracten) aan zijn gegaan!

De rit naar Lagos verliep zonder veel bijzonderheden en Mr. Fatai heeft ons keurig afgezet bij het SW55 hotel, 5 huizen van Mrs. Aino vandaan! Dus waar we ons al op hadden verheugd werd werkelijkheid: Auntie Agnes had voor ons gekookt! Heerlijk! En een welkome afwisseling van Kip en rijst (soms ook Rijst met kip).

Gisteren met Mr. Samuel en Inge even naar het ziekenhuis geweest om naar Inge's oor te laten kijken dat al een tijdje dichtzit. Fijn voor mij - ik kan van alles zeggen dat ze toch niet hoort of flauwe grappen maken door te doen alsof ik wat zeg - maar vervelend voor haar, zeker omdat we nog naar Abuja moeten vliegen. Maar het komt goed: een paar dagen druppelen en zondag uitspuiten.

En dat laatste komt precies goed uit want terwijl we in het ziekenhuis waren werden we gebeld door Mrs. Aino (die momenteel in Abuja is): de papieren zijn klaar!
Dus vanochtend de tickets geboekt en maandag vliegen we naar Abuja zodat we dinsdag ons kunnen melden bij de Nederlandse Ambassade.
Het eind is in zicht!!!

Afgelopen zaterdag vonden we allemaal dat het wel weer 's tijd was voor een excursie na al dat gelummel. Dus vroeg vertrokken richting Akure en na de plaats Ilesa richting de waterval. De reis begon met twee auto's maar Mr. Fatai's auto klonk niet heel erg lekker met 11 man/vrouw in de auto: wij vieren, 5 x familie Philippen, Mr. Fatai en Linnea (een Zweedse vrijwilligster in Nigeria die even 'op vakantie' is gestuurd door Mrs. Aino). Ook Mr. Fatai merkte dat ie niet goed de heuvels op kwam dus hij regelde dat we ons konden opsplitsen door de auto van z'n vrouw er bij te halen met Mr. Rafael als chauffeur!

Ik ben er inmiddels ook achter hoe een Nigeriaanse tijdsinschatting werkt. Vraag hoe lang het rijden is van A naar B (bijvoorbeeld van Osogbo naar de waterval), doe dat keer twee en trek er een kwartier af. Klopt altijd!

In eerste instantie waren we niet erg welkom bij de poort maar Mr. Fatai kletste ons wel binnen. Betonnen traptreden brachten ons naar het eerste plateau van de waterval waar we mooie plaatjes konden schieten van de hele gang. Vanaf daar een steile klim via lastige traptreden naar het volgende plateau. Daar was een mooi uitzicht op een groter deel van de waterval maar om het echt te kunnen zien moest je afdalen via de rotsen. De 'mannen' wilden dat natuurlijk wel, hoewel Quinn niet echt een keuze had in de draagzak op mijn buik...
Na wat lastig geklauter aangekomen bij de plek waar het water op de rotsen slaat. Daar stond een grote groep Nigeriaanse mannen/jongens een hoop lol te maken en te zingen onder de stroom van de waterval! De Philippen mannen staken nog even het stroompje over maar dat leek mij niet handig met een kind op m'n buik, vooral ook omdat er gevaar was voor ijspegels of Viennetta's (intern grapje met Ray en Inge!).

Terugklimmen was geen pretje als je je voeten niet kan zien door een kleine Kuipers op je buik maar veilig bovengekomen. Met z'n allen weer afgedaald naar het eerste plateau en daar werden we 'overvallen' door groepen jonge Nigerianen die vanuit school naar de waterval waren gekomen en die heel graag met Oyibo's op de foto wilden!

Zo'n 50(!) foto's verder konden we ons losmaken van de groep om terug te lopen naar de auto's waar dat tafereel zich nog eens herhaalde; we moesten echt in de auto gaan zitten en de portieren sluiten om van ze af te komen!

Toen we wegreden nog even met Mr. Fatai er over gepraat en vastgesteld dat we eigenlijk 200 naira per foto hadden moeten vragen...! :-)

Ik kan wel mooie verhalen lopen ophangen over spannende excursies, wilde dieren of culturele tripjes maar niets van dit alles: de afgelopen dagen bestonden uit eten, drinken, zwemmen, speeltuin bezoeken, kletsen met Raymond, Inge en de kids, bar hangen en slapen... Heerlijk!!!

Is er dan helemaal niets gebeurd? Jawel! Inge is gisteren heel stoer samen met Raymond achterop twee motoren wezen boodschappen doen op de markt in Osogbo. Hele nieuwe ervaring en een lol dat ze gehad hebben!

Voor Raymond, Inge en de kinderen was er helaas minder goed nieuws: hun rechtzaak (die vandaag zou zijn) is niet doorgegaan en dat was een grote domper. Ze blijven dus nu hier bij ons in Osogbo, wat wij heel leuk vinden, maar we hadden ze graag de rechtzaak gegund!

En we zijn weer in het bezit van onze paspoorten! Dat is wel een heel prettig idee want het blijft akelig om hier te zitten zonder paspoort. Maar het was voor een goed doel: de 'Immigration stempel' is met een maand verlengd! Blijft natuurlijk vreemd dat je ondanks dat je een visum voor drie maanden hebt, je je visum moet verlengen omdat de stempel maar een maand geldig is!

Kortom: morgen wordt het waarschijnlijk een rustige dag: eten, spelen, zwemmen, drinken; heb er nou al zin in!

PS1 De lifeguard was (weer) zoek vandaag dus we mochten (weer) niet zwemmen... We weten uit betrouwbare bron dat ie graag een baan in Nederland wil dus mochten jullie 'm zien (rode zwembroek, rode drijver en David Hasselhoff-look-a-like, maar dan donker): stuur 'm dan terug s.v.p.!

PS2 Wisten jullie dat we elke dag dat we willen zwemmen, we een contract moeten tekenen dat het hotel niet aansprakelijk is als we verzuipen? Dus niet één keer tekenen en dan klaar maar elke dag! En Inge mag niet tekeken voor mij en ik niet voor haar. De kinderen hebben trouwens geluk want die hoeven niets te tekenen...

Afgelopen zaterdag zijn we met twee auto´s (en twee gezinnen) uit Akure vertrokken. Na een uitgebreid afscheid van het personeel van het Sunview Hotel (niet echt afscheid van ons maar vooral van de tweeling) zijn we richting Osogbo vetrokken met Mr. Fatai en de Immigration Officer (zijn naam is me even ontschoten).

De weg is op zich niet zo bijzonder maar op zaterdag is er in veel plaatsjes markt dus halverwege kwamen we muurvast te staan in een dorpje... Mr. Fatai informeerde even hoe lang het zou duren: minimaal een uur. Dat vond ie te lang! We stonden toevallig net naast een onderharde zijweg dus Mr. Fatai draait die weg op; nou dat hebben we geweten. De weg (of eigenlijk mag ik 'm niet zo noemen) was zo slecht dat we gratis een Sixflags-achtbaanritje erbij kregen met de bijgeluiden van bumpers, velgen en de uitlaat die over de grond schraapten. De locale bevolking kon er hartelijk om lachen en zwaaide naar ons onder het luid roepen van 'Oyibo' ('blanke').

Uiteindelijk veilig aangekomen in Osogbo bij het Delightsome hotel. De weg er naar toe voorspelde niet veel goeds: hoe kan er aan zo'n weg nou een hotel/resort van enige kwaliteit liggen? Maar gelukkig viel dat mee: het is zeker niet luxueus en zoals op zoveel plekken is er heel veel kapot maar we hebben veel ruimte én een heel fijn zwembad (nu ik dit schrijf zijn we net weggestuurd bij het zwembad; er is vandaag geen lifeguard aanwezig... en ondanks protesten van Raymond en mij - wij zwemmen beter dan jullie lifeguard - mochten we het water niet in...)

Mr. Fatai had meteen een verrassing voor ons in petto: voor zondag stond er al een excursie gepland... Tsja... Maar goed, toch maar gedaan mede omdat Inge en Raymond woensdag al vertrekken. Op het programma stond het 'Sacred Forrest'; het laatste heilige bos van de Yoruba (zelfde stam als onze kinderen) in Nigeria. Dit bos staat op de Werelderfgoedlijst en was inderdaad indrukwekkend. Één deel van de tour bestond uit een bezoek aan de plek waar Osogbo is ontstaan aan een rivier waar volgens de legenden een godin in woont (in de vorm van een zeemeermin) en waar nog steeds elk jaar een offer wordt gedaan.
Ook hebben we een beeld gezien van de Godin van de Tweelingen; heel toepasselijk natuurlijk!
Het andere deel ging langs een beeldentuin - gemaakt/gerestaureerd door Susanne Wenger, een Oostenrijkse - waarin diverse goden/godinnen en andere Yoruba legendes zijn uitgebeeld. De beelden zijn groots en indrukwekkend. Uiteindelijk ook nog een bezoekje gebracht aan het huis waar Susanne Wenger en haar Yoruba man hebben gewoond, geheel in stijl van de beelden in het bos.
Daarna was iedereen zwaar toe aan een duik in het zwembad!

En ja hoor, Mr. Fatai had niet stilgezeten en ook vandaag alweer een excursie gepland! Met twee rustdagen in het vooruitzicht: geen probleem!
Om 10.00u vertrokken richting de Zoo. Ehhh, Zoo... Men was volgens mij de 'i' aan het einde vergeten! 40% van de hokken was leeg en een pauw en een gans, tsja, die kennen we wel!
De twee leeuwen waren wel indrukwekkend en ook Quinn en Zoe zaten op een afstandje naar ze te wijzen. De twee struisvogels waren echter én iets te groot én iets te dichtbij voor Zoe. Quinn vond het allemaal wel best op de rug van z'n moeder.

Op de heenweg nog even de gallerie van Mr. Fatai bezocht en de nodige items gekocht. De terugweg bestond uit een aantal boodschappen doen en verheugen op een duik in het zwembad maar hoe dat is afgelopen weten jullie inmiddels...

Het is inmiddels avond en een avond met zeer instabiele elektriciteit; terwijl Inge en ik de kinderen aan het voeden waren viel de stroom uit en die bleef lang weg. Quinn en Zoe zijn beide in slaap gevallen op de stoel en bank tijdens het eten dus maar met slab en al in bed gelegd! Hopelijk blijft het een beetje stabiel en hebben we een koele nacht.

Vandaag was een rare dag: voor het eerst in 23 dagen een tijdje zonder de tweeling... En het was nog best knap lastig ze mee te geven aan de driver (man van Immigration) en Fatima. Maar het was voor een goed doel: ze gingen naar het Immigration Office voor de paspoorten van de kinderen! Wij mochten niet mee omdat dat te veel vragen zou oproepen.

Maar in minder dan een uur waren ze weer terug; foto's gemaakt, papierwerk in orde gemaakt en de boel opgestuurd naar Abuja voor legalisatie. Als alles akkoord is worden de paspoorten hier in Akure geprint/gedrukt en worden ze opgestuurd naar waar wij op dat moment zijn (hoogstwaarschijnlijk Lagos).

En dat is het moment voor ons om naar Abuja te vliegen om visa te regelen zodat de tweeling ook daadwerkelijk Nederland in mag. Helaas is het kantoor van de Nederlandse Ambassade in Lagos t.z.t. nog niet open (10 december pas) dus toch maar met ons hele hebben en houwen naar Abuja straks...

Vandaag was echt een heerlijke dag! Een excursie voor de tweede keer doen klinkt vaak niet heel erg leuk maar voor de tweede keer naar de hot- & cold spring is zeker geen straf. Vooral ook omdat het zwembad dit keer wel gevuld was met warm bronwater én we uitstekend gezelschap hadden: Raymond, Inge (nog een Inge!), Raphael, John en Omola waren mee (naast Fatima en de nieuwe driver; een Immigration Officer). Sinds kort zijn zij ook in Akure en doen we dingen samen. Eind van de week vertrekken we ook samen naar Osogbo.

De rit was zeer comfortabel en in anderhalf uur waren we er al. De andere familie was hier ook al eens eerder geweest. Het hele terrein inclusief het punt waar de warme en de koude bron bij elkaar komen was helemaal gerenoveerd.

Daarna gauw door naar het (gerenoveerde) zwembad dat helemaal gevuld wordt door warm bronwater. Het water van het zwembad voor volwassenen stort over in het het kinderzwembad. Raphael en John zijn 'grote mannen' dus die stortten zich in het grote zwembad. Tot volledige paniek en consternatie van al het Nigeriaanse personeel die niet wilden geloven dat dat goed zou komen! Na een uur observeren (man of 8) vetrouwde men het...

Ondertussen ons zwembandje opgeblazen en voorzichtig met Quinn het kinderbad in... Hij vond het direct fantastisch! Inge ging voetje voor voetje en beetje bij beetje met Zoë het water in en toen ze eenmaal gewend was vond ook zij het heerlijk!
Wat een genot om met die twee te zwemmen en te spelen en ook zij vonden het fantastisch!

Nog lekker wat gedronken en in de zon gezeten en vervolgens via het Paleis van de Koning (er moest nog wat afgegeven worden) terug naar Akure.
Natuurlijk een tussenstop bij Chicken Republic voor de nodige calorieën!

Met een zeer tevreden gevoel hebben we het eten met z'n vieren opgegeten in de hotelkamer en na een Skype-sessie met oma en opa Korfage de kinderen in bed gelegd. Nu ik dit schrijf zie ik nog af en toe een guitig koppie boven de rand uitkomen maar ik denk dat ze binnen een kwartier wel slapen; vermoeid van een lange maar mooie dag!